The Trip V3

Gooedemorgen Nederland,

In het laatste verhaal zat ik nog in Airlie Beach voor op de boot te gaan voor the whitsundays; laat ik hier dan ook eens rustig verder gaan.

Het was een rustige zaterdagochtend, tegen een uur of 6 dat zonnetjelief bedacht had om onze campervan te bestralen met haar liefde en deed dit dan ook zonder enige twijfel. Gezien mijn positie in de campervan (in het bovendek) ben ik iedere dag weer de persoon die als eerste deze liefde mag ontvangen, dit doe ik dan ook met open armen – met de hoop dat het automatisch-lichaam-afkoel-proces (lees: transpireren) enigzins minder wordt. Na ongeveer 5 minuten kom ik meestal tot de conclusie dat dit toch niet het geval is en mezelf maar weer met de yoga-voor-gevorderden-posities uit mijn bed moet wurgen. Zoals al eerder vermeld ’s ochtends een rustig duikje genomen, mezelf de tijd genomen om een verhaaltje te typen – zoals ik dat nu ook weer doe. Tegen een uur of 11 de camper verplaatst naar een staplek die ons omgerekend drie euro vijftig kost per dag; beter dan een parkeerplekje in Maastricht lijkt me zo.

In ieder geval – aangekomen bij de vertrekplek van de boot kwamen we erachter dat de boot net even iets kleiner was dan we hadden verwacht en we vanaf de kust dan ook aan het zoeken waren naar de mogelijk slaapplekken. Een katamaran (een boot met 2 drijvende delen ipv 1 zoals een normaal schip zou hebben) met een dek wat zeker groot genoeg was om 25 man op kwijt te kunnen en een mast waarmee de Titanic overeind was gebleven en waarschijnlijk dus niet zo bekend was geworden. In ieder geval eenmaal aan boord gegaan mochten we weer niet klagen – 3 pizza’s per 5 man; een niet zo verkeerde lunch zal ik maar zeggen. Terwijl iedereen zat te schranzen op de pizza en op de achtergrond ergens een van de crew wat verhaaltjes hoorde vertellen wat we allemaal wel en niet mochten doen, vertrokken we langzaam weg uit de haven van Airlie Beach richting The Whitsundays. De crew overigens bestond uit 3 personen – 1 kapitein; een schot met rood haar en hier dan ook een aardig getrimt baardje liet zien – 1 duikinstructeur en tevens hulp van de kapitein; een amerikaanse dude met overduidelijk rap in zijn bloed – 1 hosty; een amerikaanse dame die overduidelijke gruwelijk kon koken en de duikskillz aardig onder de knie had. Al met al, een boot met 25 man die even gerund wordt door 3 personen, behoorlijk druk lijkt me zo.

Na het vertrek en de pizza’s te hebben weggewerkt kregen we onze bedden aangewezen. Een open kamer die ik kon delen met 7 andere personen; ik kreeg een stapelbedje toegewezen. Aangezien mijn ervaringen in Sydney in het stapelbed beter waren in het onderste bed riep ik dan ook nu weer iets te enthausiast dat ik graag het onderste bed zou willen hebben. Het matrasje was trouwens qua dikte perfect voor de europese strandaard – een kleine 10 cm met een goed verende eigenschap. De lengte daarintegen....; het stapelbed werd onderandere ondersteunt door twee houten planken, die overigens 1,60m van elkaar verwijdert waren en tevens de lengte bepaalde van het onderste bed. Hier lag ik dan – een taco nek en opgetrokken knieën; deze trip moest wel verbluffend goed zijn willen ze dit bed nog compenseren.

En dat was het zeker ook! De eerste dag meteen als een duikje genomen met een glasfles op mijn rug samen met 4 andere gecertificeerde duikers. De GoPro in de aanslag en tevens mijn eerste achteroverrol gemaakt vanuit een rubber bootje in de oceaan – en ja, dit is zo leuk als dat het er uit ziet! Na een duikje van ongeveer 30 minuten, veel gekleurde vissen en een zichtbaarheid wat opzich wel oké was (5-8m) konden we wel zeggen dat het een geslaagd duikje was! Omdat de gecertifeerde duikers als eerste mochten duiken konden we nog gebruik maken van de tijd en een snorkelsessietje maken. Nou Nederland, naast fotograferen, surfen, duiken, barbequeën en drankspelletjes doen heeft Australië me nog een hobby aangeleverd – Snorkelen! Waar dit voor mij in het begin leek dat ik als een duffe aan het oppervlakte van het water naar de vissen kijken die 3 meter lager zwemmen; is het pas een echte sport om de vissen achter na te zwemmen met de GoPro en wat leuke filmpjes te nemen. Hoewel ik hier erachter ben gekomen dat een grotere longcapaciteit nooit verkeerd is; is me tevens duidelijk geworden dat mijn conditie nog wel redelijk op pijl is. Een duikje van ongeveer 20-25 seconde op 3 meter diep met een hap lucht was een gemiddelde onderwatersessie. Dat ik hierna als een nagenoeg stervende zeekoe naar lucht moest happen zodra ik bovenkwam benadruk ik dan ook liever niet. Misschien is deze hobby dan ook wel iets aangesterkt door de locatie waar we waren; zoals National Geographic dan ook vaak laat zien zijn de kleuren hier echt waanzinwekkend – de vissen komen hier naar je toe als je enigzins rustig door het water beweegt. Dit betekent overigens niet, lieve lezers, dat ik me aan het bedenken ben om in de altijd kleurige Noordzee ga snorkelen; het water was een grove 27 graden en dit maakte het zwemmen net even iets aangenamer. Na een klein half uurtje gingen we dan weer terug naar de boot om hier te genieten van de hapjes geleverd door de hosty. ’s Avonds genoten van de sunset en een relativeermomentje was wel weer op z’n plek. Na een paar kleine drankjes kon ik bevestigen dat het bed toch wel enigzins meeviel, met uitzondering van enkele voetjevrij-sessies met een duitser wiens voeteneinde op ongeveer dezelfde plek uitkwam.

’s Ochtends werden we dan ook gewekt door het alarm van de kapitein – de motor van de boot wel te verstaan. De symphonische geluiden in combinatie met de akoestiek van de golven welke tegen de boot aansloegen maakte het opstaan dan ook weer een genot! Terwijl we een smakend toastje met jam, bakje yoghurt en wat fruit naar binnen werkte konden we het uitzicht allemaal wel op prijs stellen. Tegen een uur of 10 weer en duikje gemaakt; waarvan ik kan zeggen dat het toch wel mijn favoriet is. Met een zichtbaarheid van ongeveer 10 á 15 meter maakte het schijnend zonnetje het nog net even iets beter. Weer veel mooie visjes gezien waar een gemiddelde duiker (en ik dus ook) totaal geen naam van weet. Overigens kwam mijn viskennis wel van pas toen we door een smallere doorgang; terwijl we in een waren stoomtrein door een gang gingen van nagenoeg 1,5 meter breed zag ik in een hoofd uitsteken van een aal in een kleine inham. Waar ik jullie al hoor lachen bij het woord aal – “Dat ding dat je bij de visboer koopt” – nee, een Moray eel. Iets groter en kijkt ontiechelijk dom. Just for your information.

Tijdens deze duik kwam ik er trouwens achter dat ik op een gegeven moment nog maar 30 bar aan lucht overhad; “DAS TOCH HEEL VEUL?!!” hoor ik jullie denken – nee, dat is niet heel veel. Sterker nog; het was genoeg om een iets snellere duik naar boven te maken dan normaal. Terwijl ik bovenkwam trouwens mocht ik genieten van de overheerlijke deuntjes van de bootradio welke aan op dat moment Florence and the machine – Spectrum aan het spelen was. Ook deze info ter zijde.
Na deze duik kwam ik er overigens achter dat mijn flippers toch net iets kleiner waren dan dat mijn voeten groot waren. Hier kwam ik achter door de open blaren op enkele tenen. Dit alles maakt het natuurlijk iets minder plesant om te gaan duiken. Gelukkig was de vorige duiksessie de enige op deze dag gepland dus dat maakt het weer iets minder erg.

Wel brachten we nog even een bezoekje aan whithavens beach. Jongens eigen, verveelde we ons hier natuurlijk al snel. Spierwit zand is leuk maar we moeten ook een potje kunnen voetballen. Dus; de flippers in het zand die fungeerde als doelpalen en spelen maar. Een duchtig potje voetbal en de Ronaldo die ik ben was ik natuurlijk weer een ware aanwinst voor mijn team. Na een aardig potje voetbal kwamen we erachter dat het toch niet zo heel lekker was om daarna een duikje te nemen in het water.Waar onze verwachting lag bij een verkoelende duik ging dit echter gepaard met veel geklaag over dat het water veel te warm was. *zucht* Zwaar leven ook, al die tegenvallende dingen.

De dag erna was overigens 1 december. De start van de kerst hoor ik jullie al denken (aangezien sinterklaas Australië overslaat; racist dat het ook is...) – dat klopt! En dit was onze kapitein ook niet ontgaan – vandaar dat hij ons in plaats van zijn zachte motor geluiden wakker maakte met de prachtige klanken van Maria Carey – All i want for christmas. Voor de mensen die deze tune al weer bijna vergeten zijn; een youtube linkje voor ieder: https://www.youtube.com/watch?v=K5bo4VDEH-U.

Dit was overigens ook wel echt nodig rond 6u omdat een half uur later alweer een scuba duikje gepland stond. Ook hier kan ik weer een paragraaf over vertellen maar laat ik het er op houden dat het allemaal weer zeer apart was dan de voorgaande duikjes! Hierna zijn we terug gegaan naar Airlie Beach (toch nog een boot tochtje van een uurtje of 3) en hebben we ’s avonds nog een hapje en een drankje gedaan met de bootgasten én de crew was ook aanwezig! Ook hier zagen we een duidelijk ander beeld van hun na een paar drankjes – opzich een keigezellige avond waarvan de foto’s duidelijk niet op mijn tijdlijn verschijnen....

De dag daarna gingen we door naar Magnetic Island, een leuk, niet al te groot eiland. Naast hier en daar wat gelopen te hebben, op het strand te hebben gerelaxt, verrast geworden door een regenbuitje en op de foto te zijn geweest met o.a. koala’s, slangen en verschillende exotische vogels heb ik ook nog een hike gedaan door de Forst walk. Waar mijn kennis over de tweede wereldoorlog niet verder reikte dan Nederland, Frankrijk, Engeland, Duitsland, Belgie en.. oke, buiten Europa – blijkt dat australië ook zeer actief mee deed hierin. Magnetic Island was dan ook aardig voorzien van defensief materiaal, zo blijkt. Hier en daar nog genoeg achterblijfselen zoals een bunker (waar ik even dacht binnen te lopen; bij nader inzien toch maar niet - schijtluis) en verschut. Al met al een leuk tourtje voor in de ochtend wanneer de zon nog laag staat.

Daarna door gereden naar Mission Beach; wat heb ik daar ook alweer gedaan...
Ohja, uit een vliegtuig gesprongen!
Laat ik weer bij het begin beginnen en mijn angst – excitement level weergeven van 1 (zo bang dat ik mijn broek moet wassen) tot 10 (zo positief gespannen dat ik het wel kan uitschreeuwen) en 5 gewoon neutraal; beetje met een glimlach op mijn gezicht rondlopen omdat het toch gaat gebeuren; uit een vliegtuig springen!
’s Ochtends 6u opgestaan omdat ik rond 7u werd opgehaald vanuit de camping. Lekker een doucheje genomen. Ik geef het een bescheiden 6je.
Facebook status gemaakt, enkele geliefde een (voorlopig) laatste berichtje gestuurd en opgehaald door de pick-up service van het skydive centre. Nou, het gaat toch al tegen een 6+je / 7-!
Inchecken bij de locatie, te horen krijgen dat ik in Load 2 zit en dit betekent dat ik toch even anderhalve uur moet wachten. Gedurende deze tijd heb ik voornamelijk naar filmpjes gekeken die op het beeldscherm werden afgespeeld. Hier en daar wat een praat gemaakt met mede-jumpers en ik kan zeggen; mijn exciment ging tot wel al gauw omhoog naar een 7+.
Half 9 was het dan zo ver; ik werd omgeroepen en ontmoette mijn tandemspringer. Ben zijn naam alweer vergeten aangezien het toch al door ging naar een ruime 8, maar laten we hem even Alwart (degene die trouwens de link kan leggen met alwart verdient een trophee) noemen. In iedergeval ik ontmoette meteen mijn cameravrouw aangezien ik toch graag alles op dvd vastgelegd zou willen hebben! Ook zij was nog druk bezig aangezien zij net uit de lucht kwam vallen – letterlijk – en haar gear weer klaar moest maken voor mijn sprong. Nadat ik in de safety gear was gehezen moest ik was yoga-houdingen oefenen; de banaan voor de insiders! Op dit moment geef ik het nog steeds een ruime 8.
Tijd voor plaats te nemen in een busje samen met 7 andere springers en 9 instructeurs incl cameraploeg! Oké, het gaat echt gebeuren, oké. Een 8+.
Na een ritje van pak ’n beet 20 minuutjes kwamen we aan bij het vliegtuigje. Ook hier stapte ik met een grote glimlach op mijn gezicht het vliegtuig in. Maar over het vliegtuig; laat ik het omschrijven als knus, heel erg knus. Ik zat dan ook tussen de benen van Alwart en hij stelde me gerust dat het maar een vluchtje van 20 minuten zal worden. Ook hier weer een grote grijns op mijn gezicht en genoeg reden om de lat door te schuiven naar een 9+.
Het vliegtuigje steeg op en tegelijkertijd werd de deur gesloten. Iedereen was excited en toch wel enigzins beangstigend naar buiten aan het kijken; en ook hier nog steeds one big fat smile op mijn gezicht! Halverwege kreeg ik dan ook een teken en even later werd ik vastgemaakt aan Alwart; hij klipte me met meerdere veiligheidsgaspen vast. Terwijl we steeds hoger gingen begon dan ook een rood lampje te branden. Dit was het teken dat ik mijn safety glasses kon opdoen. Aangezien dit een dik, plastic vel was, natuurlijk niet al te flexible én de wetenschap dat mijn neus niet geheel klein is; kan ik jullie mededelen dat het voelde als Micheal Jackson in zijn transformerende jaren! Nog steeds een goede 9 is hier wel op zijn plek!
Het oranje lampje ging branden – dit betekent dat de deur open kan. Dit was het moment waar Alwart mij wist te vertellen dat ik nummer 3 zou zijn die zou gaan springen. Oké, dat is toch wel iets sneller als verwacht. Nummer 3, dus ik kan twee keer toekijken hoe iemand zich naar beneden werpt en dan moet ik het ook doen. Nummer 3, oké, nummer 3. Rustig blijven adem halen; hoewel het klinkt dat ik het nu een 4 geef is het nogsteeds een goede 9!
Een groen lampje ging branden; dit betekent dat er gesprongen mag worden! De eeste persoon ging dan ook vrij snel met haar instructeur over de rand zitten. Komt toch wel allemaal aardig dichtbij; na een vooruit-achteruit-vooruit beweging werden de twee uit het vliegtuigje geworpen en dit was dan ook wel aardig te merken aan de luchtcirculatie in het vliegtuig. Een ware windhoos ging hier door de cabine heen en je voelde de schrik er bij iedereen wel inzitten. Een persoon die net nog naast me zat viel nu ter aarde met een snelheid van niet-inschatbare waarde. Nogsteeds een 9 maar neigt nu toch wel naar een 8tje te gaan.
Nummer 2 was aan de beurt en ook hier hetzelfde verhaal – een-en-twee-en-hop! De volgende het vliegtuig uit. Ok, dit is het moment waar ik aan bod kom. Ik wou zelf van het bankje afstappen en richting het luik lopen maar Alwart was zo lief om op te staan en mijn gewoon mee te nemen naar het luik. Voordat ik er erg in had hing ik dan ook met mijn benen bungelend over de rand van een vliegtuig op 14000 ft (een flinke 4,2km) boven de aarde. Mijn cameravrouw hing overigens inmiddels ook al buiten het vliegtuig te bungelen aan 2 metalen buizen. Dit is het moment waar overigens ik afzak naar een 3tje. Toch enigzins beangstigend omdat je toch voor een kleine 60% buiten een vliegtuig hangt en je je leven toevertrouwd aan een dude die je een kleine 40 minuutjes hebt leren kennen en letterlijk zijn naam al niet meer van weet. Al met al een beknijpende situatie.
Ook mijn hoofd werd naar achter getrokken en ik moest mijn jumpgear vasthouden met mijn handen totdat ik teken kreeg om het los te laat. Oke, hier kwam de eerste vooruitbeweging, achteruit... oke, rustig, bij de volgende vooruit beweging pleurt die gek je uit het vliegtuig. In deze fractie van een seconde schoot het door naar een tweetje.
En weer terug naar dat moment waar hij je dan toch naar voor gooit en het vliegtuig uitwerpt. Op dit moment vergeet je alle angst vrij gemakkelijk en schiet alles door naar een dikke 10. Een drie-dubbel-backflip-handstand-koprol-en-een-180-spin maakt het moment helemaal compleet. Of ik deze combo echt gemaakt heb durf ik eerlijk gezegd niet te zeggen; alles zat er voor mij draaiend en spinnend uit. Voor hetzelfde geld draaide we 3x om onze as en kwamen we daarna recht met het blik naar beneden; maar het was gruwelijk! Overigens in de tussentijd schreeuwde ik de longen uit mijn lijf en probeerde ik de cameravrouw een beetje aan te kijken. Met genoeg shakamalaka’s denk ik dat het ook op de video wel duidelijk was dat het niveau nog steeds op een dikke 10 stond genoteerd.
Ongeveer 30-40 seconde later werd de parachute opgetrokken en schoot de camera vrouw door naar beneden om wat mooie footage te maken van onze landing.
Hierna nog wat linksom en rechtsom draaitjes gemaakt en de landing was alweer in zicht. Ook dit was een genot trouwens – lekker met een snelheid van ongeveer 50 km/u met je kont over het zand glijden; jaja ik heb iets gevonden om over te klagen bij mijn skydive! Maar samenvattend – WAUW!

Na de skydive zijn we doorgegaan naar Millaa Millaa; dit was opzich niet meer dan een klein dorpje maar hier in de buurt hadden de Table Lands. Verschillende kleine watervalletjes waar opzich eentje wel erg speciaal van was, Josephine falls! Hier was een soort van glijbaan over de rotsen heen; wordt nu niet te excited, het is geen duinrel – gewoon een kleine 5 meter naar beneden. Pret voor jong en oud! Ook leuk voor de gopro trouwens!

Hierna zijn we doorgereden naar Cape Tribulation; een deel van het regenwoud van Australië! Dit is dan ook weer erg warm en vochtig; vooral heel vochtig. Maar dit was wel echt kapot mooi en zou het zo nog eens opnieuw willen bekijken! Hier was overigens een regenval waar de locals nog van aan het bijkomen zijn. Een bliksembui die ongeveer gelijk staat aan die van een slechte dag op expeditie robinson; constante flitsen en nauwelijks gerommel – allemaal erg leuk om bij in slaap te vallen!

Op dit moment zit ik dan ook in Cairns. Ook hier kan ik weer bevestigen dat het allemaal net iets te warm en te vochtig is om dan ook erg productief te zijn. Ik zit nu in mijn kamer van het hostel en gebruik dit verhaaltje er dan ook voor om mijn tas nog niet te hoeven in te pakken. Want morgen gaat steef voor 3 dagen the great barrier reef op! Dit natuurlijk niet met een roeibootje maar met een bootje met ongeveer 3 verdiepingen en een mogelijkheid tot 11 duikjes te doen waarvan 1 night dive en daarnaast nog de mogelijkheid om een Advanced Certificate te behalen. Al met al; weer genoeg om naar uit te kijken!

Over iets hebben om naar uit te kijken gesproken; even na de scuba trip komen 2 boys van het huis in Sydney naar Cairns om daar te beginnen aan hun reis. En hoe kan dat nou beter dan met een limburger het regenwoud van aussie te gaan verkennen!

I’m enjoying everything to the max and even though it is about to come to an end; i have no regrets so far! (want ja, ook ik kan tellen – nog 9 dagen en ik begin aan mijn terugreis!)