National Park

Haaallo allemaal,

Excuses voor deze snelle update maar het idee was om na dit weekend een verhaaltje eruit te doen maar wel weer wat te vertellen; komt ‘ie....
Om nog even terug te komen op mijn vorige ervaring vanuit Jervis Bay, mijn voet is weer compleet de oude. Ik kan weer hardlopen, wandelen en over het strand lopen zonder me enige zorgen te maken, voor de bezorgden onder de lezers.

Vorige week zaterdag zijn we met onze huisbaas naar het national park gegaan om wat mooie uitzichtjes te bekijken. Omdat het uploaden van foto’s in Australië een werkelijke hel is, verwijs ik iedereen door naar mijn facebook pagina (https://www.facebook.com/stephan.janssen.52/media_set?set=a.10152671429047010.1073741828.516997009&type=3), hiervoor is helaas wel een facebookaccount voor nodig maar ook dit zal niemand kwaad doen lijkt mij zo! Hier zal ik zo nu en dan wat fototjes toevoegen.

Terug naar het verhaal – de bikkel die ik ben, uiteraard gewoon op vrijdagavond een bescheiden drankje gaan doen met de intentie om gewoon weer om 11 uur onder de dekens te liggen. Helaas had de trein 2u vertraging en is het uiteindelijke 1 uur geworden voordat mijn hoofd het kussen raakte. Verder natuurlijk geen probleem, 1 dag wat minder slaap kan ook prima. ’S Ochtends dacht ik hier toch iets anders over en met iets minder zin stapte ik vol goede moed in de “Tourbus” van Bigwave Dave, welke naast huisbaas óók tourguide, cabaratier, directeur én Founder van Bondi Fishing Club is. Zo fris als ik me voelde, leek het mij handig dat ik voorin ging zitten met mijn anderhalve liter fles ranja. Een uurtje en veel iets-te-flauwe-maar-wel-goed-genoeg-om-een-harde-lach-eruit-te-krijgen-grappen vanuit de bestuurdersplek later, waren we aangekomen en kon de trip beginnen. Hier begon het verbluffende gedeelte van Australië al, hoewel we niet in nieuw zeeland zitten deed het me erg denken aan de beelden van The Hobbit / The Lord of the Rings, uitgetrokken hoge heuvels met hier en daar een verdwaald boompje en een spontane klif die hier een overlap maakt naar de aangrenzende zee. Onze tourguide wist ons ook te vertellen dat de huisjes, die letterlijk in de middle of nowhere staan bewoond zijn door oud-militairen; die hun oude dag doorbrengen met dit gruwelijke uitzicht. Met niet al te veel voorzieningen in de buurt (we waren al een kleine driekwartier aan het lopen over de heuvels) lijkt me even de auto pakken en gaan rijden niet de ideale oplossing om boodschappen te doen. Weer bij de cabaratier in de auto, verder door gereden naar een plek met een kleine rots om vanaf te springen maar ook een plek om een half uurtje te lopen naar een uithoek van Australië. Uiteraard met een flinke pas erin doorgelopen om wat mooie shotjes (foto’s; geen drank) te maken. Ook deze zijn weer terug te zien in het album! Achteraf zijn we naar de rots gegaan en hier kwam de terugslag van mijn ochtend – waaaarom had ik niet wat meer de tijd genomen om te evalueren wat we deze dag gingen doen en me gewoon een zwembroek en een handdoek meegenomen. Bij een rots van ongeveer 10 meter waar toch wel een mannetje over 15-20 van af waren aan het springen begonnen mijn voeten toch ook wel te jeuken om te gaan. Na de optie overwogen te hebben om de YOLO-modus (voor de minder bekende: You Only Live Once; ookwel de fuck-it, ik doe het wel-modus genoemd) en gewoon in mijn onderbroek te gaan heb ik toch maar gewoon besloten om rustig een plekje te zoeken met mijn camera. Twee mede-bikkels uit het huis zijn hier wel vanaf gesprongen en hier zijn wel wat leuke kliekjes uitgekomen. Na een klein half uurtje weer terug in de sightseeing bus gesprongen en weer huiswaards om voor te bereiden voor een basketbal wedstrijd te gaan bekijken. Ik hoor jullie denken: waar haalt hij de energie toch vandaag? Ik vraag het mezelf af en toe ook af.

In ieder geval: The Sydney Kings tegen the Woolarooh Hawks. Een spannende wedstrijd en om het verhaal een beetje gaande te houden pluk ik er even een hoogtepunt uit: de pauze. Hier kwam een mascotte van de Sydney Kings midden op het veld staan samen met de omroepster van de avond en twee mensen uit het publiek. De mascotte, een leeuw, ging voor doen wat de mensen van het publiek moesten doen: vanaf de middenstip de bal door de ring proberen te gooien. Tijdens het voordoen ging de mascotte met zijn rug naar de ring gaan waar hij in moest gooien en ging hurken. Met de bal in zijn handen ging hij snel rechtop staan en wierp hij de bal zonder de ring aan te raken door het net. Ik ga mijn best doen om een sfeerimpressie van het stadion te maken: het enthausiasme van een een bovengemiddelde Oranje supporter tijdens de wk wedstrijd van nederland –spanje 2014 (zeer belangrijk) van ieder doelpunt bij elkaar gepakt. Dit vermenigvuldigd met het aantal bezoekers in het stadion; ik ben slecht in schatten maar ik gok een klein 1500 en je hebt het lawaai dat van de menigte afkwam. En ik moet zeggen we gingen ook behoorlijk kapot toen we het zagen en vragen ons nog steed af over er geen montage trick mee gedaan is.

Fastforward naar maandag: een dagje vrij van school – tijd om het bosje haar op mijn hoofd te laten kortwieken. Laat ik zeggen dat het vanaf het moment dat ik vertrok al fout ging. Met de verwachting ongeveer dezelfde ervaring als in nederland te krijgen kon ik er niet verder naast zitten. Graag wil ik dit kopje tekst dan ook vergelijkend opbouwen tussen mijn ervaring met de kapper in nederland en de kapper hier in australie. Normaal bij binnenkomst word ik vriendelijk begroet en hang ik mijn jasje op op de kapstop om hierna even met de hondjes te gaan worstelen – hier bij binnenkomst kreeg ik oogcontact met de enige mannelijke kapper in de zaak, waarna hij zijn blik wierp op de enige vrije plek tussen de ietwat oudere bezoekers. Toen ik ongeveer 2 minuutjes zat, stond de kapper me enigzins vragend aan te kijken met een lege plek op zijn stoel. De wachttijd is ongeveer hetzelfde echter de vraag of mijn haar nog gewassen moest worden, welke ik normaal krijg in nederland, bleef hier uit. Waar mijn nederlandse kapper mijn tere haartjes rustig doet wassen met een shampoo en waarschijnlijk ook een conditioner, vroeg ik aan de australische kapper of mijn haren eerst gewassen moesten worden. Na een kort maar krachtige “after” wist ik dat het een achterbaan vol nieuwe ervaringen ging worden. Even kleine vergelijking tussen de kapper: de nederlandse kapper, een ietwat dunne man met zeker hart voor de zaak en de laatste modetrends, verlaagd zich op fysiek niveau tot op het stuk waar hij moet knippen om toch het beste uit mijn (na mijn idee niet al te lastige) kapsel te krijgen. De kapper is australië kan vergeleken worden met een Tony Montana (uit de film Scarface voor de minder bekende)maar dan ietwat gespierder, in plaats van mijn haren te wassen begon hij te kammen door mijn ongeveer een uur gelede ge-gel-eerde haren totdat deze gel-loos waren. Hierna kreeg ik de vraag of ik nummer 1 of 2 wou, zonder enige vooroordelen vroeg ik aan hem wat hij precies bedoelde – gelukkig wees hij daarna zonder enige emotionele uitdrukking naar de opzetstukjes voor zijn tondeuze. Daarna ging hij als een schapenherder in het lente seizoen de zijkanten van mijn hoofd af, om alles op gelijke lengte proberen te krijgen en ik moet zeggen het ging opzich wel aardig. Vol spanning zat ik op te letten naar elke beweging die hij maakte voordat hij met ditzelfde opzetstukje aan de bovenkant van mijn hoofd begon te scheren maar gelukkig kreeg ik de vraag wat ik met de top wou doen – graag hetzelfde zoals het zat alleen dan wat korter, “So with the sciccors” – “Yes with the scirrors please”. Ik merkte dat hij voor de bovenkant van mijn haar meer begrip had aangezien hij al begon met zijn waterspuit om mijn haar toch wat natter te maken. Gelukkig doet hij geen precisie sporten, althans daar ga ik van uit, want niet alleen mijn haar werd bevochtigd tevens ook mijn wenkbrauwen, wimpers en ik kan me vergissen maar volgens mij mikte hij ook voor het plukje borsthaart wat net boven de cape uit kwam. Als een ware kunstenaar begon hij mijn haren vol inspiratie te kortwieken op een dikte zo breed als zijn middelvinger, zelfs vooraan - wat naar mijn idee toch wel iets langer leek toen ik binnen kwam. Maargoed hij is ook kapper, geen opticien. Na de bovenkant kwam de tondeuze eruit en begaf hij zich inspiratievol aan mijn bakkebaarden, waar deze net tot aan de onderkant van mijn oor kwamen besloot hij dat de bovenkant van mijn oor ook opzich prima was. Mijn nek werd ook even gekortwiekt, wat opzich geen probleem was maar het voelde als hij met een scheermes bezig was terwijl ik toch echt meende dat ik de tondeuze hoorde. Met nog net geen slagaderlijke bloeding vanuit mijn ruggenwervel zag de kapper dat hij een haartje vergeten was aan de bovenkant, ook deze wist hij gemakkelijk weg te werken met dezelfde tondeuze waarmee mijn nek bewerkt heeft. Gelukkig voelde ik me me vrij op mijn gemak en kon ik zo goed als stil blijven zitten zodat er geen lokaal stukje hoofdhuid zichtbaar zou komen. Al met al heel wat ervaringen en emoties die ik nog niet eerder had opgedaan of wist dat ik ze had voor 15 dollar (ongeveer een tientje).
Mijn bedoeling was om het verhaal van Tasmanië hier achteraan te plakken maar ik zie dat ik erg enthausiast bezig ben dus deze houden jullie nog van me tegoed na dit weekend!

Verder hebben we overigens een nieuwe housemate – een nederlandse gast welke van de nederlandse antille afstamt. Hij ging vandaag nasi maken – TERING JANTJE, die nasi moest duidelijk geblust worden; zelfs mijn ogen begonnen er van te zweten. Dit klinkt niet erg interessant maar het moest even benoemd worden.

Tot het volgend avontuur van Stephan!