The Trip V2
Door: Stephan
Blijf op de hoogte en volg Stephan
29 November 2014 | Australië, Airlie Beach
Gooeedemorgen Nederland,
Inmiddels alwéér een weekje verder en het blijft maar doorgaan! Met nog een kleine 4 weken in het vooruitzicht kan ik zeggen dat ik veel dingen gedaan heb die me wel even zullen bij blijven.
Aan het einde van mijn vorige verslag ben ik gestopt bij Coollagnatta. Hier verbleven we een nachtje bij de stiefzus van Lea (het zwitserse meisje van het stel – nee, mam is er niet bij...). Zij hadden bij nader inzien toch een iets beter huis dan dat ik verwacht had. Ze moeten blijkbaar veel verhuizen omdat je in aussie als huurder nagenoeg geen rechten hebt; een normale opzegtermijn van 3 maanden in nederland is in aussie een kleine 3 weken en als je een hond hebt kan dit makkelijk naar 1 week worden ingekort. Deze overbodige informatie (welke ik trouwens gratis aanbiedt) terzijde en door met het verhaal:
Na een nachtduikje te hebben genomen, een nachtje te hebben gespendeerd met een matras dikker dan 2 cm en wakker worden met meer dan 10 cm ruimte voor mijn hoofd, werd het weer tijd om door te gaan naar de volgende stop: Surfers Paradise. Hier had ik echter van enkele (o.a. mijn niet-zo-wereld vreemde zus en enkele local ozzie’s) te horen gekregen dat dit het loret van australië was. Alles leuk en aardig maar hier hadden we op een maandagavond niet zo belachelijk veel zin in. Dus een bescheiden hosteltje uitgezocht, wat gechilled aan het zwembed en wat minder bescheiden spare ribjes naar binnen geduwd te hebben besloten we het niet al te laat te maken omdat we de dag naar Wet ’n Wild zouden gaan.
Uiteraard zo enthausiast als ik was dat we dit gingen doen, werd ik al met trillende handen wakker van de zenuwen. Even een intro: Wet ’n Wild – een australische versie van Duinrel. Een glijbanen wahalla in de open lucht. Al gewapend met de GoPro kwamen we er snel achter dat het verboden is om ook maar enig apparatuur mee te nemen in de glijbanen. Enigzins chagerijnig liepen we dan maar terug naar de kluisjes om het speelgoed maar weer terug te leggen. Maar ik moet zeggen; de glijbanen waren behoorlijk sick. Niet allemaal supersnel maar wel lots’a fun! Ene was wel buitensporig vet trouwens – een glijbaan waarin je rechtop in een sluis moet gaan staan en nagenoeg recht naar beneden valt om wat snelheid op te vangen. Hierna een net-geen-looping maken en tot stilstand komen. Deze kleine 10 seconde maakte het voor iedereen waard om een klein half uurtje in de rij te gaan staan; en dit gelde ook voor mij – 3x zelfs.
Na 5 uurtjes het kleine kind in me weer te hebben opgezocht zijn we doorverhuisd naar Brisbane. Aangezien hier geen campings in de buurt waren hadden we ons bedacht om een iets luxer hostelletje te pakken. YHA in Brisbane; prima plekkie met een bed aan dezelfde standaard als het eerder beschreven nachtje – qua australische standaard erg gruwelij; qua nederlandse standaard bagger.
Na Brisbane was Noosa aan de beurt. Ook dit was een zeer relaxte camping waar wij de gemiddelde leeftijd met een geschatte 12 jaar naar beneden haalden. De camping was dan ook bedolven met gepensioeneerde die goed geboerd hadden in hun jongere jaren. Dat mag dan ook wel want het uitzicht en de omgeving was hier zeker niet de minste. Hier even een hikeje gedaan door een national park, hier nog wat hagedissen, dolfijnen en schildpadden gezien – het normale patroon zeg maar. Dit national park heeft trouwens zoveel indruk op me gemaakt dat ik onbewust besloten heb om mijn bril hier achter te laten! Aangezien ik hier pas dezelfde avond achter kwam kon ik hier helaas niet meer even naar terug rennen. Dus ik hoop dat de persoon die mijn bril gevonden heeft kan genieten door het zicht van mijn bril met circa -7.0 aan beide kanten. Dit probleem is voor mij trouwens best serieus aangezien 24/7 lenzen dragen voor mij geen optie is; achja dan maar de eerste paar uurtjes van de dag alles op de tast doen en hopen dat die ene persoon die ik in de verte (iedere afstand vanaf 2 meter) zie zwaaien ook echt naar mij zwaait.
Enfin; vanuit Noosa gingen we door naar Rainbow Beach – dit is het opstapplaatsje van Fraiser Island. Dit is dan ook goed te merken aangezien alles wat er rondloopt voornamelijk touristen zijn die een run naar de local supermarket aan het maken zijn of mensen die net terug zijn van hun baantje wat zeer waarschijnlijk ook iets met tourisme te maken heeft. Zo klein als rainbow beach is, het heeft wel een sportschool. Deze gietijzeren loods was dan ook niet groter dan 20 m2 en stond vol gepropt met roeiers en crosstrainers – zal waarschijnlijk wel een dochterbedrijf zijn van basicfit.
Volgende ochtend door naar Fraiser Island – bepakt met een rugzakje gevuld met tshirt, een handdoekje en camera apparatuur waar je u tegen zegt stapte we in een 4wd. Het gezelschap van in totaal 2 nederlands, 2 duitsers, 2 zwitsers en 2 oostenrijkers deed het naar mijn idee best aardig. De eerste dag gingen we naar Lake Mackenzie – oftewel de Macca’s (zo wordt ook de grote M in aussie genoemd). Dit meer was kraakhelder en bevatte zand met 96% silica. Dit zegt de meerderheid niks (No worries – mij wel) maar laten we zeggen dat een kras op een horloge of bril hiermee verholpen kan worden. Vol overtuiging was ik mezelf aan het bedenken of ik een kras op mijn glas had – oh wacht....
Na dit prachtig stukje natuur te hebben bekeken was het dan ook mijn beurt om achter het stuur te gaan zitten. Enigzins angstig kwam ik erachter dat ik er toch wel enigzins gevoel voor begon te krijgen en deze mening deelde de medepasagiers tot mijn verbazing. Aangezien we een aux-kabel hadden ging dit dan ook gepaard met een behoorlijke melodie onder een tempo van ongeveer 140 slagen per minuut – Genieten dus voor de bestuurder!
Vanuit Macca’s gingen we door naar het kamp. Dit kamp was toch wel enigzins speciaal – de eigenaars waren abbie’s die nogal hoog zaten met de spirituele krachten van het eiland. Er mocht dan ook niet gefloten worden aangezien dit een vogel zou weg jagen welke de kwade geesten zou weghouden. Twee weken voordat wij het eiland opgingen is er namelijk een persoon overleden en die groep had schijt aan deze regel en stonden allemaal gezellig mee te fluiten met het resultaat al gevolg – allemaal prima. Maar het was tijd om onze tent in de richten en te beginnen aan het eten. Een tent gelijk aan een doorsnede twee persoonstent te vinden op iedere camping was dan ook uitgerust met een yogamatje; u lees het goed: een matje waar vrouwen (voornamelijk) zichzelf in houdingen vouwen. Stelt u zichzelf voor dat u plat moet liggen (lijkt me niet zo lastig) voor ongeveer een kwartier lang; na ongeveer 5 minuten zou ik mezelf al slecht beginnen te voelen. En ja; ik heb hier 2 nachten op doorgebracht – genieten weer! Maar ook hier moeten we natuurlijk iets over te klagen hebben – als het allemaal maar luxe zou zijn werden we ook wel erg veel verwend.
Het avondeten ’s avonds ging allemaal prima. Hierna een drankje gedaan onder het genot van een bescheiden drankje. Onze gids was dan ook de minste niet en deed graag een drankje mee. Terwijl ik gezellig stond mee te fluiten op het nummer wat er op dat moment voorbij kwam viel het me in dat de dag erna een moeilijke dag voor me ging worden.
Onze tweede dag ging dan ook verder naar Indian Head, Eli Creek and Champaign Pools. Allemaal weer niet de minste attracties wanneer je deze door google gooit. De derde dag bestond uit vroeg opstaan en optijd vertrekken anders kon het eb en vloed verhaaltje nog wel eens roet in het eten voor ons gooien betreft de terugreis. Nog even snel een bezoekje gebracht aan Lake Wabby; dit is een lake met een steile helling welke blijkbaar uitnodigd om vanaf te rennen. Hier blijken voornamelijk duitsers slecht in te zijn aangezien zij hier al 3 personen aan verloren zijn. Hoewel hij de nationaliteit niet mee had dacht mijn duitse groepgenoot toch even beter te zijn dan zijn voorgangers en waagde de gok. Met dan ook 3 bijna struikelsessie belandde hij facefirst in het water zonder enige botbreuken of dwarslezingen als resultaat. Na Lake Dabby gingen we nog even lunchen bij de lokale bakker op het eiland en hier konden we dan ook genieten van een broodje en kerstmuziek op de achtergrond. Niets zo raar als dat het zweet over je voorhoofd loopt en je het nummer van Band Aid kan meezingen met een zonnebril op je hoofd terwijl je je nek nog even insaust met een factortje 50.
Na ons avontuur op Fraiser Island was het tijd om Agnes Water te bezoeken. Omdat we natuurlijk al 2 weken lang aan het reizen zijn zonder dan ook maar enige pauze besloten we om even een relax dagje in te lassen. Zo actief als ik ben besloot ik na mijn ochtend te hebben besteed aan bodyboarden toch maar iets meer van mijn namiddag te maken; dit dan ook met een scooter Roo tourtje. Dit bleek een van de top 5 activiteiten van Agnes Water te zijn; van de in totaal 6 activiteiten doen ze het toch best aardig. Dit bleek achteraf toch vetter te zijn dan dat ik verwacht had; op een motor (zonder schakel) met het vermogen van een afgetrapte go-cart door de afgelegen wegen van Agnes Water knallen; best lachen!
Op het moment zit ik in Airlie Beach – de opstap plek voor nagenoeg alle boottrips naar the Whitsunday eilanden. Hier zijn we van plan wat te gaan duiken, snorkelen, genieten van de sunset onder het genoten van een drankje en mogelijk mijn backflip skills ontwikkelen. Al met al mag ik natuurlijk weer niet klagen maar pfoe; het is warm hier.... Het verhaal is dan ook compleet getypt in de caravan waar het tot 12u koeler is dan buiten. Af en toe een briesje maakt het draagzaam maar helaas valt mijn nog drogende handdoek steeds op de grond aangezien deze droog moet zijn van mijn zwembad sessie (die ik trouwens ook nog gedaan heb deze ochtend). Ik weet het Nederland, ik weet het – het valt allemaal niet mee.
Het internet in Aussie is overigens ook om over te janken dus ik hoop jullie snel weer een nieuwe updatetje te kunnen geven wanneer ik weer genoeg verhaal heb en een werkend wifispotje!
Even deze plek als advertorial gebruiken – Mam is de keuken aan het verbouwen en heeft een vaatwasser te koop staan. Deze hebben we nog geen half jaar geleden nieuw gekocht en heeft maar enkele vaatjes gedraait. We hebben deze altijd met liefde behandeld en genoeg zout gegeven waardoor er geen aanslag in gevormt kon worden. Ook, indien nodig, wreven we de vaatwasser eens goed over z’n bolles wanneer hij weer goed werk had geleverd.
Graag gedaan Mam!
Nederland, ik groet u!
Inmiddels alwéér een weekje verder en het blijft maar doorgaan! Met nog een kleine 4 weken in het vooruitzicht kan ik zeggen dat ik veel dingen gedaan heb die me wel even zullen bij blijven.
Aan het einde van mijn vorige verslag ben ik gestopt bij Coollagnatta. Hier verbleven we een nachtje bij de stiefzus van Lea (het zwitserse meisje van het stel – nee, mam is er niet bij...). Zij hadden bij nader inzien toch een iets beter huis dan dat ik verwacht had. Ze moeten blijkbaar veel verhuizen omdat je in aussie als huurder nagenoeg geen rechten hebt; een normale opzegtermijn van 3 maanden in nederland is in aussie een kleine 3 weken en als je een hond hebt kan dit makkelijk naar 1 week worden ingekort. Deze overbodige informatie (welke ik trouwens gratis aanbiedt) terzijde en door met het verhaal:
Na een nachtduikje te hebben genomen, een nachtje te hebben gespendeerd met een matras dikker dan 2 cm en wakker worden met meer dan 10 cm ruimte voor mijn hoofd, werd het weer tijd om door te gaan naar de volgende stop: Surfers Paradise. Hier had ik echter van enkele (o.a. mijn niet-zo-wereld vreemde zus en enkele local ozzie’s) te horen gekregen dat dit het loret van australië was. Alles leuk en aardig maar hier hadden we op een maandagavond niet zo belachelijk veel zin in. Dus een bescheiden hosteltje uitgezocht, wat gechilled aan het zwembed en wat minder bescheiden spare ribjes naar binnen geduwd te hebben besloten we het niet al te laat te maken omdat we de dag naar Wet ’n Wild zouden gaan.
Uiteraard zo enthausiast als ik was dat we dit gingen doen, werd ik al met trillende handen wakker van de zenuwen. Even een intro: Wet ’n Wild – een australische versie van Duinrel. Een glijbanen wahalla in de open lucht. Al gewapend met de GoPro kwamen we er snel achter dat het verboden is om ook maar enig apparatuur mee te nemen in de glijbanen. Enigzins chagerijnig liepen we dan maar terug naar de kluisjes om het speelgoed maar weer terug te leggen. Maar ik moet zeggen; de glijbanen waren behoorlijk sick. Niet allemaal supersnel maar wel lots’a fun! Ene was wel buitensporig vet trouwens – een glijbaan waarin je rechtop in een sluis moet gaan staan en nagenoeg recht naar beneden valt om wat snelheid op te vangen. Hierna een net-geen-looping maken en tot stilstand komen. Deze kleine 10 seconde maakte het voor iedereen waard om een klein half uurtje in de rij te gaan staan; en dit gelde ook voor mij – 3x zelfs.
Na 5 uurtjes het kleine kind in me weer te hebben opgezocht zijn we doorverhuisd naar Brisbane. Aangezien hier geen campings in de buurt waren hadden we ons bedacht om een iets luxer hostelletje te pakken. YHA in Brisbane; prima plekkie met een bed aan dezelfde standaard als het eerder beschreven nachtje – qua australische standaard erg gruwelij; qua nederlandse standaard bagger.
Na Brisbane was Noosa aan de beurt. Ook dit was een zeer relaxte camping waar wij de gemiddelde leeftijd met een geschatte 12 jaar naar beneden haalden. De camping was dan ook bedolven met gepensioeneerde die goed geboerd hadden in hun jongere jaren. Dat mag dan ook wel want het uitzicht en de omgeving was hier zeker niet de minste. Hier even een hikeje gedaan door een national park, hier nog wat hagedissen, dolfijnen en schildpadden gezien – het normale patroon zeg maar. Dit national park heeft trouwens zoveel indruk op me gemaakt dat ik onbewust besloten heb om mijn bril hier achter te laten! Aangezien ik hier pas dezelfde avond achter kwam kon ik hier helaas niet meer even naar terug rennen. Dus ik hoop dat de persoon die mijn bril gevonden heeft kan genieten door het zicht van mijn bril met circa -7.0 aan beide kanten. Dit probleem is voor mij trouwens best serieus aangezien 24/7 lenzen dragen voor mij geen optie is; achja dan maar de eerste paar uurtjes van de dag alles op de tast doen en hopen dat die ene persoon die ik in de verte (iedere afstand vanaf 2 meter) zie zwaaien ook echt naar mij zwaait.
Enfin; vanuit Noosa gingen we door naar Rainbow Beach – dit is het opstapplaatsje van Fraiser Island. Dit is dan ook goed te merken aangezien alles wat er rondloopt voornamelijk touristen zijn die een run naar de local supermarket aan het maken zijn of mensen die net terug zijn van hun baantje wat zeer waarschijnlijk ook iets met tourisme te maken heeft. Zo klein als rainbow beach is, het heeft wel een sportschool. Deze gietijzeren loods was dan ook niet groter dan 20 m2 en stond vol gepropt met roeiers en crosstrainers – zal waarschijnlijk wel een dochterbedrijf zijn van basicfit.
Volgende ochtend door naar Fraiser Island – bepakt met een rugzakje gevuld met tshirt, een handdoekje en camera apparatuur waar je u tegen zegt stapte we in een 4wd. Het gezelschap van in totaal 2 nederlands, 2 duitsers, 2 zwitsers en 2 oostenrijkers deed het naar mijn idee best aardig. De eerste dag gingen we naar Lake Mackenzie – oftewel de Macca’s (zo wordt ook de grote M in aussie genoemd). Dit meer was kraakhelder en bevatte zand met 96% silica. Dit zegt de meerderheid niks (No worries – mij wel) maar laten we zeggen dat een kras op een horloge of bril hiermee verholpen kan worden. Vol overtuiging was ik mezelf aan het bedenken of ik een kras op mijn glas had – oh wacht....
Na dit prachtig stukje natuur te hebben bekeken was het dan ook mijn beurt om achter het stuur te gaan zitten. Enigzins angstig kwam ik erachter dat ik er toch wel enigzins gevoel voor begon te krijgen en deze mening deelde de medepasagiers tot mijn verbazing. Aangezien we een aux-kabel hadden ging dit dan ook gepaard met een behoorlijke melodie onder een tempo van ongeveer 140 slagen per minuut – Genieten dus voor de bestuurder!
Vanuit Macca’s gingen we door naar het kamp. Dit kamp was toch wel enigzins speciaal – de eigenaars waren abbie’s die nogal hoog zaten met de spirituele krachten van het eiland. Er mocht dan ook niet gefloten worden aangezien dit een vogel zou weg jagen welke de kwade geesten zou weghouden. Twee weken voordat wij het eiland opgingen is er namelijk een persoon overleden en die groep had schijt aan deze regel en stonden allemaal gezellig mee te fluiten met het resultaat al gevolg – allemaal prima. Maar het was tijd om onze tent in de richten en te beginnen aan het eten. Een tent gelijk aan een doorsnede twee persoonstent te vinden op iedere camping was dan ook uitgerust met een yogamatje; u lees het goed: een matje waar vrouwen (voornamelijk) zichzelf in houdingen vouwen. Stelt u zichzelf voor dat u plat moet liggen (lijkt me niet zo lastig) voor ongeveer een kwartier lang; na ongeveer 5 minuten zou ik mezelf al slecht beginnen te voelen. En ja; ik heb hier 2 nachten op doorgebracht – genieten weer! Maar ook hier moeten we natuurlijk iets over te klagen hebben – als het allemaal maar luxe zou zijn werden we ook wel erg veel verwend.
Het avondeten ’s avonds ging allemaal prima. Hierna een drankje gedaan onder het genot van een bescheiden drankje. Onze gids was dan ook de minste niet en deed graag een drankje mee. Terwijl ik gezellig stond mee te fluiten op het nummer wat er op dat moment voorbij kwam viel het me in dat de dag erna een moeilijke dag voor me ging worden.
Onze tweede dag ging dan ook verder naar Indian Head, Eli Creek and Champaign Pools. Allemaal weer niet de minste attracties wanneer je deze door google gooit. De derde dag bestond uit vroeg opstaan en optijd vertrekken anders kon het eb en vloed verhaaltje nog wel eens roet in het eten voor ons gooien betreft de terugreis. Nog even snel een bezoekje gebracht aan Lake Wabby; dit is een lake met een steile helling welke blijkbaar uitnodigd om vanaf te rennen. Hier blijken voornamelijk duitsers slecht in te zijn aangezien zij hier al 3 personen aan verloren zijn. Hoewel hij de nationaliteit niet mee had dacht mijn duitse groepgenoot toch even beter te zijn dan zijn voorgangers en waagde de gok. Met dan ook 3 bijna struikelsessie belandde hij facefirst in het water zonder enige botbreuken of dwarslezingen als resultaat. Na Lake Dabby gingen we nog even lunchen bij de lokale bakker op het eiland en hier konden we dan ook genieten van een broodje en kerstmuziek op de achtergrond. Niets zo raar als dat het zweet over je voorhoofd loopt en je het nummer van Band Aid kan meezingen met een zonnebril op je hoofd terwijl je je nek nog even insaust met een factortje 50.
Na ons avontuur op Fraiser Island was het tijd om Agnes Water te bezoeken. Omdat we natuurlijk al 2 weken lang aan het reizen zijn zonder dan ook maar enige pauze besloten we om even een relax dagje in te lassen. Zo actief als ik ben besloot ik na mijn ochtend te hebben besteed aan bodyboarden toch maar iets meer van mijn namiddag te maken; dit dan ook met een scooter Roo tourtje. Dit bleek een van de top 5 activiteiten van Agnes Water te zijn; van de in totaal 6 activiteiten doen ze het toch best aardig. Dit bleek achteraf toch vetter te zijn dan dat ik verwacht had; op een motor (zonder schakel) met het vermogen van een afgetrapte go-cart door de afgelegen wegen van Agnes Water knallen; best lachen!
Op het moment zit ik in Airlie Beach – de opstap plek voor nagenoeg alle boottrips naar the Whitsunday eilanden. Hier zijn we van plan wat te gaan duiken, snorkelen, genieten van de sunset onder het genoten van een drankje en mogelijk mijn backflip skills ontwikkelen. Al met al mag ik natuurlijk weer niet klagen maar pfoe; het is warm hier.... Het verhaal is dan ook compleet getypt in de caravan waar het tot 12u koeler is dan buiten. Af en toe een briesje maakt het draagzaam maar helaas valt mijn nog drogende handdoek steeds op de grond aangezien deze droog moet zijn van mijn zwembad sessie (die ik trouwens ook nog gedaan heb deze ochtend). Ik weet het Nederland, ik weet het – het valt allemaal niet mee.
Het internet in Aussie is overigens ook om over te janken dus ik hoop jullie snel weer een nieuwe updatetje te kunnen geven wanneer ik weer genoeg verhaal heb en een werkend wifispotje!
Even deze plek als advertorial gebruiken – Mam is de keuken aan het verbouwen en heeft een vaatwasser te koop staan. Deze hebben we nog geen half jaar geleden nieuw gekocht en heeft maar enkele vaatjes gedraait. We hebben deze altijd met liefde behandeld en genoeg zout gegeven waardoor er geen aanslag in gevormt kon worden. Ook, indien nodig, wreven we de vaatwasser eens goed over z’n bolles wanneer hij weer goed werk had geleverd.
Graag gedaan Mam!
Nederland, ik groet u!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
