Eerste dagje Sydney

Daar ben ik weer,

Na mijn vorige verslag werd ik diezelfde avond nog verrast door een spoedvergadering met mam. Hiervan zou in de notulen komen te staat dat ik toch eerder moest vertrekken dan de oorspronkelijke 40 minuten voor boarding tijd. Gelukkig ben ik de beroerste niet en mijn wekker 15 minuten eerder gezet. Dus ik stond fijn klokslag 7.00u beneden aan de balie; de meneer die mijn wake-up-call was aan het uitvoeren kon meteen mijn pasje in beslag nemen.
Weer genoot ik van mijn luxe levensstijl in Dubai en stapte zonder er 2x over na te denken in de ietwat dikke Lexus bak. Det taxichauffer was dan ook maar wat blij dat ik 70 dahrim wilde betalen (omgerekend omgerekend z’n 15 euro) voor een ritje van 20 minuten.
Aangekomen op het vliegveld mocht ik weer dezelfde ochtendgymnastiek uitvoeren als de dag ervoor - 30 minuten lopen met een flinke pas erop! Eenmaal aangekomen bij de gate werd meteen al omgeroepen dat de mensen in Section C in de rij mochten staan - en daar stond ik dan; achter me een vrouw met het kleine baby en voor me een typisch vader - zoon uitstapje. De zoon leek enigzins wat op de jongen uit de serie Two and a Half men, waar hij zelf nog jonger is - klein, beetje justin bieber kapsel en nét wat te mollig. Het was nog niet zo zeer zijn uiterlijk wat mijn aandacht trok maar vooral zijn gedrag. Wanneer zijn vader ik volle paniek naar de boarding passes aan het zoeken was en er zelfs al van overtuigd was dat hij ze kwijt was, toch nog even die tickets verstopt houden. Of net even een rondje gaan lopen wanneer er wordt omgeroepen dat ze moeten gaan boarden. Al met al; een kind van mijn hart!

Eenmaal zittend in het vliegtuig is er helaas niet veel spannends meer te vermelden - wat films gekeken in de volle overtuiging dat ik na de stopover in Bangkok lekker kan gaan slapen. Onder andere Godzilla, X-men en Captain ‘Murica hebben me hier goed vermaakt.
Tijdens de overstop in Bangkok merkte je dat bij iedereen de spanning erinsloeg. De reden waarom dit zou moeten (m.u.v. het schoonmaken van het vliegtuig) is mij nog steeds onduidelijk. De handbagage moest opnieuw gecontroleerd worden met de reden dat er geen vreemde dingen het land in kwamen - raar, aangezien we meteen door gaan naar Sydney. Maar het bleek toch nuttig te zijn voor Bangkok; een medepassagier kon al zijn Tax-free gekochte goederen inleveren omdat er geen belasting overbetaald is…... in Dubai.

Weer zittend in de vliegtuig kon ik dus géén slaap vatten. Muziekje op, z’n slaapkapje, andere pose, nog een andere pose, stoel platter, stoel rechter, hoofd laten leunen om de stoel van mijn voor-buurman, dekentje om - werkelijk niks hielp, niet best.

Maar aangekomen in Sydney werd ik opgehaald door Dave - een typische surfer dude welke ik schatte rond een jaartje of 27-30. Eenmaal rijdend kwam ik erachter dat ik er maar liefst 10 jaar vanaf zat. Blijkbaar heeft Sydney iets verjongends over zich heen. En hier hebben we besproken dat ik vanavond al naar mijn eerste Rugby wedstrijdje ga, ik ga namelijk het team supporten met de verschrikkelijk beangstigende naam “The Bunnies”. Achteraf blijkt dit een koosnaampje te zijn voor “The Rabbitohs”, misschien een soort Ajax en Joden verhouding. Dave (de huisbaas) heeft mij en nog een andere nieuwkomer een beetje wegwijs gemaakt in de wijk waar we in verblijven; met name het winkelcentrum op 5 minuten loop afstand. Om in termen van de makado te blijven, 4x zo groot en dat dan 5 of 6 verdiepingen. Ik ging werkelijk opzoek naar de WoolWorth’s (een mengeling van de Jumbo en de AH), deze lag vanuit de parkeerplaats (waar ook de voetgangers naar binnen gaan) de roltrap omhoog en dan recht voor je. Steef heeft hier 10 minuten naar gezocht en maar watblij dat hij het gevonden had.
Hier een simkaartje gescored, wat te eten en weer terug naar het huisje, een tukkie van ongeveer een uurtje gedaan.

Tegen een uur of 6 kwamen al mijn huisgenoten ongeveer thuis van hun stageadres. Na wat met hun gebabbeld te hebben kwam ik erachter dat zij allemaal naar het rugby wedstrijd gingen. Na heel wat geregel ging ik alsnog mee maar waren helaas de tickets voor bij hun te gaan zitten uitverkocht. En alweer; Steef is de beroerste niet; hij kan een dag alleen een dubai doorbrengen dan ook wel deze killer rugby wedstrijd. Als een die-hard supporter voor de rabbitohs kwam ik er na een kleine 10 minuten achter welk team de bunnies waren en hoe de verstandshouding van beide teams hier waren. Beide teams zijn namelijk uit Sydney - een uit oost en een uit west (dacht ik). Zeg maar vergelijkbaare wedstrijd als Nederland - Duitsland, en dan kwam ook nog eens het seizoen ten einde. Om jullie een beetje mee te nemen in het spel rugby - twee sets van 40 minuten met 10 minuten pauze; de stand was 20 minuten voor het einde 18 - 2 voor de Roosters (de tegenstander). En als ik zeg dat de eindstand 22 - 20 voor de Roosters is geworden zat de gemiddelde Bunnies-supporter er ongeveer zo blij bij als een Holland supporter bij de wedstrijd van Nederland - Spanje wanneer zij deze gewonnen hebben met 5-1, alleen dan met een iets grotere anti-climax op het einde.

Eenmaal weer thuis aangekomen rond een uur of half 11 meteen het bedje ingedoken. Tot mijn verbazing is het nu 11u ‘s ochtends en kan ik jullie mede delen dat ik er inderdaad heel wat nodig is om mij de klok rond te laten slapen. Nu ik er ook over nadenk (aangezien mijn vliegtuig ervaring met slapen iets aan de mindere kant was) ben ik z’n 30 uur wakker geweest en schreeuwde mijn lichaam toch wel om slaap. Plan de Campagne vandaag: even de douche gaan opzoeken en daarna even een rondje naar Bondi Beach en langs de school lopen.

Dus voor nu; een fijne dag aan de andere kant van de wereld!

Greetings Mate,
Steph (zoals ik hier nu wordt genoemd)