Tasmanië

Goedemiddag Nederland,

Weer een weekendje en veel nieuwe ervaringen verder kan ik zeggen dat ik jullie weer genoeg te vertellen heb. Enkele weken terug hebben we met in totaal 8 personen besloten een iets uitgebreider tripje naar Tasmanië te doen. Voordat jullie jezelf loslaten in de comment box over het luizenleventje wat we hier hebben; het was afzien hoor. Met een weervoorspelling van ongeveer 15°C in Tasmanië, terwijl het toch een grove 25°C in Sydney was – wisten we dat het afzien werd.

Voordat ik meteen diep in het verhaal duik wil ik jullie graag wat feitjes vertellen over Tasmanië – Het is een “klein” eiland gelegen onder Australië welke ongeveer twee keer de afmetingen heeft van Nederland. Met ongeveer een half miljoen inwoners kan er gezegd worden dat het op zijn zachtst gezegd erg dun bevolkt is. Een van de medereizigers z’n collega had dan ook gezegd dat het een van de mooiste plekjes binnen Australië is – Kortom, de verwachtingen waren hoog!

Maargoed graag begin ik bij het begin van onze reis – officiëel zou de reis geopend worden door de taxichauffeur om vrijdagochtend rond kwart over vijf ’s ochtends maar dit werd verrassend vervroegd. Op donderdag, na een relaxt telefoon gesprekje met moederlief, stond ik mijn avondeten voor te bereiden rond 17.10u. Schijfaardappelen, uitjes en 2 hamburgertjes voor de geinteresseerde. Al snijdend zag ik een taxibusje voor ongeveer 9 á 10 man stoppen voor ons huis, enigzins twijfelend zag ik hem naar de voordeur lopen en hoorde hem met zijn sleutel tegen de voordeur tikken. Daarna kon ik hem uitleggen dat wij om kwart over vijf ’s ochtends een taxi nodig hadden, een bescheiden 12 uur later. Vrij ongeïnteresseerd liep de chauffeur weer terug naar zijn taxi om naar waarschijnlijk zijn volgende klant te gaan. Na een telefoontje naar het taxibedrijf werd opnieuw bevestigd dat er een taxi voor 8 personen voor onze deur zou staan om kwart over vijf ’s ochtends.

Jullie zullen er vast niet versteld van staan dat er inderdaad om kwart over vijf, twintig over vijf en zelfs vijf voor half 6 nog steeds geen taxi voor de deur stond. Na een kort telefoon gesprekje kon de centrale medewerker mijn enigzins vragend vertellen “dat er een storing is geweest in het systeem” maar dat er wel meteen twee 4-persoons taxi’s zullen aankomen. En zo, gingen de 8 reizigers rustig naar het vliegveld en hadden een behouden reis.

Vanaf dit punt zijn er naar mijn idee alleen maar waanzinwekkende uitzichten gekeken, bloedstollende ritjes gemaakt en hilarische momenten beleefd. Graag wil ik jullie wat vertellen over de meest mooie plekjes en rare ervaringen van onze trip. Ik raad jullie dan ook aan om af en toe Google Maps er eens bij te pakken wanneer jullie topografisch geheugen even te kort schiet om de afgelegde afstanden te bekijken; komt ‘ie.

Geland in Launceston gingen we met twee huur auto’s richting Cradle Mountain Lake. Met opzich al aardig wat nette uitzichtjes onderweg zijn we weer omver geblazen door de uitzichten bij Cradle Mountain Lake. Na een paar relativeer momentjes (2 minuten doodse stilte; af en toe een rare vogel die even voorbij vliegt) en een aardige hike (Engels (Haajk): wandelingen door het bos of gebergte) besloten we om onze reis weer voort te zetten naar onze eerste rustplek: St. Helens. Een ritje van ongeveer 4u beloofde weer een aardige trip te worden, met enkele vastbesloten chauffeurs begonnen we hier dan ook aan. Gedurende onze trip waren er genoeg momentjes dat er wat kadavers (niet door google gooien; zijn aangereden dieren. Bedankt me later maar!) verspreidt over de weg lagen, vrij verrast hierdoor aangezien we nauwelijks dieren zagen reden we rustig door. Tegen een uur of half 8 begon de schemer er in te slaan en werd het zicht minder. Het was ook toen dat ons opviel dat er nauwelijks tot eigenlijk gewoon helemaal geen straatverlichting was. Als koplopende auto werd er dan ook goed gebruik gemaakt van de mistverlichting om toch iets verder te zien dan de voorkant van de motorkap. Ook hier vielen enkele dingen behoorlijk op: de maximum snelheid leek overdag wel ok. Op de highway (een weg wat duidelijk smaller is dan een provinciale weg in nederland, geen vangrail, geen straatverlichting en nauwelijks wegmarkering) mag dan ook een ruime 100 km/h gereden worden. Echter in de avond hebben we toch maar vredig besloten om hier enigzins onder te blijven om het mogelijk levensmoeë dierenrijk niet verder uit te dunnen. Behoorlijk aantal wat kilometers en tevens enkele uurtjes later waren we dan ook aangekomen in een “buitenwijk” van St Helens. Gelukkig hadden zij nog “Vacancy’s” en “ Pizza” en leek dit ons de perfecte plek om dan ook te overnachten. Echter met niet genoeg plekken beschikbaar verwees de vriendelijke barjuffrouw ons door naar een hostel verder op. Op de vraag of ze ook wist of daar een goede tent was om iets te eten; keek ze enigzins vragend naar de klok welke op dat moment tien voor negen aangaf. Enigzins dringend zei ze dat alles sluit om 21u (klopt, 10 minuten later inderdaad) dus dat we met een aardige vaart moesten doorrijden naar St. Helens en een pizzatent aan de rechterkant op de mainroad moesten proberen. Enigzins afvragend hoe wij in heelgodsnaam moesten weten wat de mainroad was in St. Helens zijn we toch maar ingestapt en behoorlijk wat gas gegeven. Stipt 21.01u kwamen we dan ook aan in St. Helens en zagen we een pizzatentje liggen genaamd Triboli, waar de lampen nog van brandde. Mooi, auto geparkeerd en een pizzatje scoren. Samen met een andere reiziger liepen we in verhoogd tempo naar de pizzatent vanaf de parkeerplaats waar we de medewerkers van de avond tegenkwamen. Een ietwat ongeïnteresseerde jongen van mijn leeftijd en een hard werkende vrouwtje van een jaar of 40-45. Hoewel ze de deur was aan het afsluiten vroegen we toch of er ergens een plekje was om te eten. Enigzins overwegend vroeg ze met hoeveel man we precies waren. Nadat ze het magische getal 8 hoorde en naar mijn idee een klein rekensommetje in haar hoofd afronde maakte ze de deur weer open en zei tegen haar minder geinteresseerde collega dat hij naar huis mocht gaan. Al naar binnenlopend hoorde we haar wat vertellen over Tripadvisor, wat blijkbaar een behoorlijk dingetje is in Aussieland. Eenmaal 4 megapizza’s besteld kregen we het gehele verhaal te horen dat in Tasmanië eigenlijk geen teken van leven meer wordt getoont na een uur van 8, met uitzondering van enkele barretjes, hostels of eettentjes ligt het hele eiland vrijwel op z’n gat. En inderdaad, al naar buitenkijkend zagen we letterlijk 1 man op een scootmobiel voorbij gaan met een hondje en een vlaggetje op de achterkant, welke regelmatige gebruikt worden voor kinderen op kleine fietjes zodat auto’s hun goed zien. Alleen vraag ik mij nogsteeds tot op dit moment af waarvoor dat vlaggetje diende – met nauwelijks verkeer zullen er toch geen onoverzichtelijke situaties ontstaan. In ieder geval, zoals beloofd: Mochten jullie ook in de buurt van St. Helens komen ga dan vooral naar Trimboli’s. Een mega pizza is meer dan genoeg voor 2 personen en het is serieus super lekker! Mochten jullie je afvragen: waar ligt het dan? De mainroad; kan je letterlijk niet missen. Want op deze zelfde mainroad hebben wij ook onze pizza opgegeten, een gesprekje aangegaan met een local drunk fisherman en gezocht naar een hostel. Aangezien we maar een persoon getroffen hadden, geen bar zagen of een hostel wat open was; bereidde iedereen zich al stilletjes voor op een nachtje door te brengen in de auto. Na toch iets actiever op zoek te gaan naar een plekje, stuitte we ongeveer 300 meter verder op een soort van sportkantine – jawel, ook deze lag op de mainroad. Hier wist een man te vertellen dat hij nog genoeg plek had voor ons en toverde wat sleutels uit zijn broekzak, kriebelde wat op een bonnetje en nam 200 dollar in ontvangst. Welgeteld om half 11 hadden ook wij een slaapplek geregeld in het altijd bruisende St. Helens. Na ongeveer 10 minuten en onze slaapplekken in orde te hebben gemaakt besloten we om deze toch wat slopende dag af te sluiten met een bescheiden biertje in de locale pub. Echter voelend aan dezelfde deur kwamen we tot de conclusie dat de barman besloten heeft om het slot erop te gooien. Dus; waar de ietwat oudere generatie in Nederland graag opmerkingen maakt over het uit gaan van de jeugd – St. Helens voldoet aan al uw verwachtingen! Dus maar vroeg naar bed om ’s ochtends weer fris aan de dag te beginnen. Het was ook toen dat we erachter kwamen wat voor een hostel we geboekt hadden; met uitzicht over de St. Helens Harbour mochten we dan ook zeker niet klagen. Even een stevig ontbijtje naar binnen duwen en we konden we door! Tot zover ons avontuur in St. Helens.
Verder hebben genoten van het uitzicht in Bays of Fire, Bicheno Blowhole en Wineglas Bay. Over dit laatste wil ik ook nog wel even iets kwijt. Het was oprecht lekker weer; een bescheiden 16°C met een klein briesje. Bang voor een sterk briesje was toch iedereen aardig bepakt en bezakt met een lange spijkerbroek, een tshirt in combinatie met een vestje. Voor op Wineglass bay te komen moest er een aardige hike gedaan worden - Een klein uurtje berg op en weer berg af om op een van de mooiere stranden uit te komen van de oostkust van Tasmanië. Eenmaal vertrokken begonnen de eerste tekenen van verhitting toch al plaats te vinden wanneer enkele voorzichtig begonnen om hun vest uit te doen terwijl we de bergtocht omhoog waren aan het uitvoeren. Met heel wat bomen om ons heen tijdens de tocht was het eerdere kleine briesje nergens meer te bekennen. Na een kleine 20 minuutjes van een aardig klim hadden we de top bereikt en zette we de reis meteen weer voort naar beneden om Wineglass Bay te bekijken. Hier behoorlijk wat traptreden (welke aardig verlossend werkte na de behoorlijke klim) achter ons te hebben gelaten, konden we na het mooie uitzicht toch ietwat teleurgesteld beginnen aan onze terugreis de berg weer omhoog. Hier kan ik jullie dan ook verblijden met het nieuws dat de eerste muggensteek mij bereikt heeft! Na de klim naar boven weer te hebben afgelegd en afvragend of ze er stiekem toch niet een stuk of 50 erbij hebben gelegd, gingen we genieten van het uitzicht over Wineglass Bay. Dit is uiteindelijk het punt geweest waar iedereen zo lovend over is wat zo verbluffend moet zijn. Ook hier hebben we een paar relativeer momentjes proberen in te lassen echter was deze plek toch iets drukker bezocht door o.a. een japanse die haarzelf blijkbaar niet goed op de foto vond staan en hiervan haar man de schuld gaf; een kleine 20 foto’s van haar later en dan mocht toch haar man samen met haar op de foto. Maar toch genietenderwijs hebben we besloten dat het uitzicht hier niet meer snel overtroffen zal worden en mocht dit wel zo zijn; dan is Wineglass bay zeker een goede tweede plek!
Hierna zijn we terug gereden naar Bicheno waar dan ook een relaxt hosteltje een 8 persoonskamer voor ons vrij had. Na een lekker avondmaaltje (een kipsnitzel met kaas, ham en tomaat eroverheen) hadden we een bescheiden drankje en besloten om tegen een uur of 12 het nest in te duiken om ’s ochtends weer fris en fruitig aan onze dag te beginnen.

Verder zijn we naar Hobart gereden om hier de ferry te pakken naar Bruny Island. Vele verbluffende uitzichten en ook kilometers verder besloten we om een lunchje te pakken in Hobart. Vlak bij de haven richting Bruny lagen dan ook meerdere eettentjes, waaronder een turkse eettent en hier adviseerde een medewerker van de kleine haven ons dan ook om naartoe te gaan. Hier een behoorlijke Lamb and Spinach turkse pizza gehaald te hebben, besloten we deze op eten op een klein piertje met enkele boten eraan vast gemaakt. Uiteraard de wereldreiziger die ik ben, voelde ik eerste even of de verf niet nog nat wat en dus zou afgeven. Na toch ietwat voorzichtig gevoeld te hebben kwam ik erachter dat het goed droog was en ik er met mijn benen over de railing kon zitten om toch een relaxtje lunch positie aan te nemen. Sommige volgde mij in deze houding, sommige niet. Halverwege de heerlijke turkse pizza, voelde mijn benen toch ietwat verkneld en besloot ik om mijn zithouding een klein beetje aan te passen. Terwijl ik mijn benen optilde merkte ik dat mijn broek iets te lang bleef plakken aan de rand van de pier. En ja hoor, de enige die werkelijk voelde of het veilig was om zo te gaan zitten ging voorlopig door het leven als een lid van The White Stripes (een bandje, onder andere bekend zijn van de melodie waarop duitser vaak als niet-hetero worden uitgemaakt).Toch wel aardig balend besloot ik om met volle teugen verder te genieten van mijn turkse pizza.

Even later hadden we de veerboot door naar Bruny Island, een klein eilandje waarmee wat volgens de tomtom (als je niet over onverharde wegen wilt rijden) onbegaanbaar is. Het eiland met de vorm van een zandloper had serieus mooie uitzichten te bieden, echter besloot het weer hier wat zand in het eten te gooien. Een behoorlijke constante regenbui zorgde ervoor dat we toch alles in een verhoogd tempo gingen bekijken. Zo ook het monument van Truganini wat ik hier niet ga bespreken; wikipedia is your friend – fucking triest verhaal btw. Maar dit was gelegen precies op het midden van eiland en na een behoorlijke klim (uiteraard niet vergelijkbaar met het eerdere wineglass bay) konden we ook hier kort maar krachtig genieten van een prachtig uitzicht. Om een overnachtingsplekje te vinden zijn we vanuit Bruny Island richting Hobart. We hadden het genoegen om als laatste de boot op te gaan en hiermee een leuk uitzichtje over de achterkant van de boot.
Eenmaal aangekomen in Hobart een opzich wel redelijk uitziend hostel uitgekozen wat uiteindelijk iets minder sweet bleek te zijn. We waren met 8 personen en hoewel het er niet bepaald vol uit zag was het toch logistiek gezien niet mogelijk om ons alle 8 in een kamer te krijgen. Maar ook wij zijn de beroerste niet en gingen zonder enig probleem hier van te maken in verschillende kamers liggen. Ik voelde me trouwens zo op me gemak en vertrouwde de rest van de bezoekers in zoverre dat ik het een prettig gevoel vond om met mijn paspoort in mijn pyamabroekzak te slapen – heerlijk!

Maandag en tevens de laatste dag, alles een beetje relaxt gedaan en wat gechilled op ongeveer 15 minuten van het vliegveld af. Na een klein hapje bij de lokale KFC besloten we om de tank vol te gooien en met een van de auto’s een vangrail met de achterbumper over het hoofd te zien, de auto’s gedropt en een klein pilsje gedaan ter afsluiting van een zéér geslaagd weekend.

Ik zeg weer tot de volgende keer!