Australiä – wat heb je nog meer voor me in petto!?

Goooedemorgen Nederland,

Laat ik beginnen bij het gedeelte waar ik de vorige keer gestopt: Tasmanië. Nogsteeds ben ik er van overtuigd dat dat een van de vetste trips was die ik tot nu toe gedaan heb. Maargoed; laat ik het regenachtige nederland niet al te lekker maken met mijn verhaaltjes; Dinsdag uiteraard weer terug naar de realiteit: het zware studenten leven. En het was weer afzien hoor; 4 dagen met bloed, zweet en bijna-tranen moeten bijbenen om het niveau van de klas te evenaren. En als dat nog niet genoeg was kon ik thuis ook nog eens een berg met huiswerk zien te maken. Dus des te beter dat we iets geregeld hadden voor het weekend.

Op vrijdag had een huisgenoot tickets voor een partyboot gefixed voor de helft van de prijs; 25$. Wat kan er nou slecht zijn aan een feestje op een boot voor omgerekend 17,5 euro. Vrijdag in de namiddag aangekomen in de haven waren we behoorlijk met stomheid geslagen: een boot welk boven water van de buitenkant volledig van glas. Eenmaal op de boot kregen we te horen dat de kosten voor de boot een avondje te huren een kleine $16K kostte, een klein 12K euro. Alhoewel we vanaf vertrek met een kleine 80 man op de boot waren, genietend van een licht briesje door onze haren terwijl we chillende waren op de achterkant van de boot, vroegen we ons af hoe ze deze kosten gingen opbrengen. Aangekomen in een andere haven merkte we dat hier duidelijk meer tickets geboekt waren. Met een duidelijk meer gevuldere dansvloer gingen de drankjes er hier ook aardig makkelijker in. Na genoten te hebben van het uitzichte over het verlichtte Sydney Opera House en Harbor Bridge op alle drie de verdieping, zijn we weer richting huiswaards gegaan voor een snel tukkie om weer naar het national park te gaan.
Voor het national park gingen we op zoek naar een 8-pool. Dit is een soort van bad waar je in kan zwemmen alleen dan door de natuur gefixed in een stuk rots. Dit klinkt natuurlijk erg wazig allemaal dus neem maar even zelf een kijkje: www.vimeo.com/m/109364748 alhoewel ik graag filmpjes maak moet ik toegeven dat deze niet van mijzelf is, helaas. We wisten waar we ongeveer moesten zijn in het national park maar het was pas echt goed te bekijken vanaf een uurtje of 3. Dus voor die tijd nog maar even een andere hike (weetjewel; haajk) gaan doen. Met een kleine 8 km zou dit ongeveer wel haalbaar zou moeten zijn; heen en terug en dan door naar die ene plek om de 8-pool te zoeken. Zo goed als we zijn in inschatten hoe lang 8 km duurt, zo gemakkelijk was de tocht – slecht dus. Al naar beneden lopend wisten we dat het verschrikkelijk ging worden om naar boven te lopen. De boys hadden zich bedacht dat ze in een iets sneller tempo door gingen lopen; zo vrijgevig als ik ben offerde ik mezelf wel op om met het iets minder snelle team mee te gaan en iets meer te genieten van de uitzichten. Op het punt waar we uiteindelijk wilden omdraaien kwamen we erachter dat het strand wat rechts van ons lag, hét strand was waar we moesten zijn – enigzins ver doorgeschoten met de hike dus.... Na wat klim- en klauterwerk over de rotsen kwamen we bij de 8-pool aan; en ja dit zag er gruwelijk vet uit. Uiteraard; ik weer niet bepakt met een zwembroek stond ik weer als een droge te kijken hoe de rest van de boys een duikje waren aan het nemen. Na een half uurtje gechilled te hebben bij de 8pool zijn we richting de autos gaan lopen; uiteraard dachten we dat we op de weg naar beneden dorst hadden en veel moesten drinken. Deze gedachtegang heeft er dan ook voor gezorgd dat eenmaal bij de auto aangekomen het resterende waterbuffer relatief snel leeg gedronken werd.

Fastforward naar donderdag – een drankje doen met een klasgenoot en tevens toekomstige reisgenoot. Verder niet heel veel speciaals aan maar het thema Oktoberfest was nog in volle gang. We waren de beroerste niet en gingen maar al te graag voor een halve liter bier zitten. In overleg met mn limburgse mattie Bjorn ben ik erachter gekomen dat Sydney BELACHELIJK duur is. Waar de gemiddelde nederlander al gaat klagen over de bierprijzen bij een oktoberfest gerelateerd biertje á 6.25 euro voor een Erdinger; opzich niet het minste biertje. Kijkend op de prijslijst kon ik 11,5 AUD neerleggen voor een (naar mijn idee) 0,5L B-merk bier, dit is omgerekend 8,05 euro. Kom naar Sydney zeiden ze...

Genoeg geklaag over de bierprijzen; vrijdag uiteraard de laatste school dag. Aangezien donderdagavond gelijkstaat aan een sneuvel-avondje voor de meeste (er zijn dus uitzonderingen...) was ik alvast zo slim om een klassefoto te maken met de meeste van de klas en ja dit was een goede beslissing. De foto met grofweg 18 personen erop zou op vrijdag een zielige 8 personen bevatten wanneer deze op vrijdag genomen zou worden. Het liefste zou ik uiteraard op vrijdag bij de meerderheid van de klas behoren maar ik moest uiteraard mijn certificaat in ontvangst nemen. En ja; hier ben ik stiekem wel een beetje trots op. Op alle (lees: vijf) punten een bescheiden 9 behaald met een aanwezigheidspercentage van 91%. De eerste reactie van iedereen tot nu toe: Waar was je die andere 9%? Rustig aan, rustig aan; Tasmanië lijkt me een aardige dekmantel. Nou ga geen hogere wiskunde uitvoeren met de aanwezigheid; dit klopt grofweg...
Na het emotionele afscheid op vrijdag toch maar een local feestje bezoeken; want Halloween is uiteraard geweest. Als een ware mime-groep gingen we met 6 neuzen richting naar de party. Optimaal voorbereid hadden we witte verf opgedaan en hier en daar wat man bewapend met een snorretje, een wenkbrauwtje en een traantje.
Hartstikke lache, vooral als de verf begint te bladeren en je bescheiden baco-tje spontaan op een bak witsel voor het plafond immiteerd. Nadat de grap er wel vanaf was om de verfschilfers als sneeuw te laten fungeren, heb ik toch maar besloten om de verf er af te wassen in wasbak. Overigens; waar wij dachten dat het idee om als mime te gaan gruwelijk was – deelde we deze meningen met nog ongeveer 5 andere op het feestje. Opzich niet erg, als mime-zijnde ben je allemaal een grote familie.

Na van het feestje te zijn hersteld zijn we zondag naar Bondi gegaan, opzich niet geheel onbelangrijke informatie – voor mij waarschijnlijk de laatste keer. Na een aardige chillsessie van een paar uurtjes toch maar besloten om een bescheiden duikje te gaan nemen in het iets te wilde zeetje. Laten we zeggen dat het kaliber Bondi Rescue was, maar ook de kustwacht had zich goed voorbereidt. Met een zwembereik van ongeveer 3 meter breed besloten we toch maar iets verder te gaan dan de kinder van 12-15 jaar. Alhoewel de golven hier net iets sterker waren “konden wij dat wel aan”. Met net genoeg lucht voor mijn linker teen nog te laten bewegen had ik toch maar besloten maar niet full-force in de golven te springen maar hier een bescheiden duikje onder door te nemen. Ook dit was een minder snuggere beslissing aangezien iedere 10 seconde een golf van enkele meters aankwam. Na een klein half uurtje te hebben gebuffeld in het water was het tijd om maar aan de beademing te gaan liggen op de handdoek.

Waar jullie waarschijnlijk zouden denken dat dit ongeveer wel het avontuur zou zijn voor dit verhaal gaan we gewoon blij door – namelijk de scubales. Ook hier heb ik nu al legendarische ervaringen opgedaan. Komt ‘ie.

Maandagochtend 9.00u bij de Scubawinkel op Bondi Rd. Zoals de e-mail me verteld had - breng je eigen lunch mee, zwembroek en een handdoek - had ik mijn lunch meegenomen, flipflops, zwembroekje en een handdoek. Meteen mijn mede-cursisten ontmoeten - een italiaanse dame en een chinese kerel. De italiaanse dame was niet veel bijzonders dus haar ga ik even niet te veel aandacht geven. De chinese kerel aan de andere kant – laten we hem maar even China noemen; dat verdient ‘ie wel.

Nadat we alle formulieren hadden ingevuld en klein introfilmpje bekeken hadden konden we nog wat spullen kopen (zelf even een duikbril + snorkel gescored; wel zo chill als je die zelf hebt...) en daarna wat spulletjes naar de auto slepen zodat we konden vertrekken. Op dit moment kwam China met de vraag of hij nog even snel ergens lunch kan gaan halen want hij heeft niks bij zich. Prima, we staan toch niet allemaal te springen om het water in te gaan – ga maar wat halen joh. Terwijl China zijn lunch ging halen; vroeg mijn duikinstructice lachend of eigenlijk wel iedereen kon zwemmen. Ik schat mezelf geen geavanceerde zwemmer maar een baantje trekken moet nog net wel kunnen; dusja dat kon ik wel. China meldde zich inmiddels weer en we konden dus vertekken. Na een ritje van ongeveer 20 minuten waren we aangekomen bij het zwembad. Niet veel speciaals; letterlijk een zwembad van ongeveer 5 bij 10 waarbij de helft 1,5m en de andere helft ongeveer 2,8m diep was. Hier kwam de vraag of we even 10 rondje wilden zwemmen en daarna 10 minuten wilden blijven drijven. Naar mijn idee een oefening die ook gedaan wordt bij zwemdiploma A begon ik aan deze oefening en slaagde ook wel aardig gemakkelijk in. China en de italiaanse waren terug van het omkleden toen ik nét begon aan mijn 10 min watertrappelsessie en de italiaanse begon ook fijn rondje te zwemmen. China daarintegen twijfelde enigzins met het instappen van het zwembad. In zijn speedo begon hij dan toch aan zijn eerste rondje, het rare was – hij kon de bewegingen perfect uitvoeren alleen hij kwam geen meter vooruit. Enigzins met stomheid geslagen zag ik dat de instructrice zichzelf voorbereidde op een dag die iets langer ging duren dat klokslag 5u. Een niet-zwemmende chinees die een duikcursus gaan doen; oh Australiä – wat heb je nog meer voor me in petto! Nadat China zijn 10 rondjes met pijn, moeite en heel wat extra liters vocht in zijn lichaam had afgelegd moest ook hij geloven aan de 10 minuten watertrappelen. Terwijl ik mijn eerste snee brood naar binnen werkte, wist ik dat een bak popcorn beter op zijn plek zou zijn op dit moment. Na het ongeveer 12x opnieuw te hebben geprobeerd en welgeteld 5 minuten later, besloot de instructrice om verder te gaan met de sessie en China het later nog eens te laten proberen. Een snelle snack was wel op zijn plek voor China, volgens de instructrice moest het iets lichts zijn – hier opende China heel trots zijn bakje met net iets te heftig gekruide kip en begon hier als een bezetende aan de kluiven. Maar hierna konden we dan ook weer verder met de volgende duiksessie.

Het duiken werkt volgens een buddy-systeem; je gaat samen met je buddy door een bepaald stappen plan om je zwemtuig aan te krijgen en werkt hier een checklist af, ook onderwater let je op elkaar en helpt elkaar waar nodig. Zonder verdere emotionele-impressies te geven; Klopt, China was mijn buddy. Opzich, ik mag niet klagen – alles verliep prima. Geen gasfles á 10 kilo op mijn teen gevallen, geen gasfles die stiekem tóch nog was dichtgedraait, alles so far so good. Voor de rest deden we eerst wat oefening boven water – brilletje goed doen, ademhalen en een beetje drijven; dit ging wel allemaal netjes. Hierna begonnen de oefening zich onderwater af te spelen; na aardig wat instructies dat we op haar moesten letten wanneer zij alles ging voordoen en wij het daarna een voor een moesten na doen. Welgeteld bij de tweede oefening, zag ik dat de instructrice op een gegeven moment erg veel lucht uitblies; leek of ze moest lachen. Enigzins om me heen kijkend zag ik dat China de laatste instructies van de instructrice minder interessant vond dan het verwijderen van het vuil onder zijn nagels, weer een vrij normale actie van China zijn kant uit. Eenmaal weer boven water kwam ik erachter dat we aardig geurloos aan het leven waren met een afgesloten neus, bij het afdoen van mijn duikbril kreeg ik het signaal door van mijn neus dat de barbeque aanstond. Hierdoor aangetrokken naar de barbeque was de australische beheerder zo vredig om een worstje te delen in ruil voor een paar minuutjes aandacht voor het vlees op de Barbieee’. Natuurlijk met mijn algemeen bekende liefde voor vlees op de grillplaat sloeg ik dit aanbod niet af.

Hierna weer het water in gedoken en de gear weer aandoen. De instructrice had ons verteld een mondstuk onder de weightbelt (riem met gewichten; wat je om krijgt aan het begin van de duik) te leggen zodat je hele gear niet gaat drijven door het water. Algemeen bekend dat wanneer je je gear verder het water op trekt, je het gewicht mee trekt. Deze ongeveer 6 kilo wegende riem, zakte bij China dus als een speer naar de bodem toen hij zijn gear het water optrok om het weer aan te hijsen.

Kortom; ik denk dat ik maar een boek ga schrijven over China na mijn nog twee aankomende duikdagen. Mocht iemand een drukkerij en uitgeverij bezitten gelieve contact op te nemen met stephanwritesabookaboutChina@hotmail.com. Graag een portfolio meegeleverd zodat ik het roem en rijkdom alvast kan voorstellen.

Al met al, hoewel ik nog niet de zee in ben geweest kan ik zeggen dat ik weer een rollercoaster van ervaringen rijken ben geworden. Uiteraard klaar voor de volgende duiksessie, duik ik hier maar weer eens met bedje in!

Nederland, ik groet u!